Gdzie ta dzięcielina pała

25 czerwca 2013
Piotr Adamczewski
Udostępnij
Wyślij emailem
Drukuj

Wprawdzie przede wszystkim to pokarm dla kóz, krów i królików ale – okazuje się – że i człowiek może jeść ze smakiem te piękne drobne kwiatki rosnące na łąkach. Tak w każdym razie radzi przewodnik po polskich ziołach wydany przez oficynę BOSZ.

Piszemy o tym, co ważne i ciekawe

Odgrodzenie

We wsi Dzieżki pod Mońkami wybuchła awantura sąsiedzka nowopolskiego typu: za miedzę sprowadzili się ciemnoskórzy, więc trzeba było odgrodzić się od nich płotem granicznym.

Marcin Kołodziejczyk

„Czterolistna koniczyna zawsze kojarzy się nam ze szczęściem. Chociaż znalezienie jej nie jest łatwe, to nam do szczęścia i naszego zdrowia wystarczy zebranie kwiatów koniczyny łąkowej, niezależnie od liczby posiadanych przez nią listków. Jej właściwości lecznicze są nie do przecenienia, zwłaszcza dla kobiet w okresie menopauzy. Koniczyna łąkowa jest rośliną pastewną o trzyczęściowych liściach i różowoczerwonych kwiatach zebranych w walcowate kwiatostany. Jest gatunkiem bardzo pospolitym, o licznych odmianach. Mało kto wie, że koniczyna łąkowa to Mickiewiczowska dzięcielina – co pośród pagórków, jak panna ru?mieńcem, zakwita. Koniczyna łąkowa rośnie na łąkach, miedzach, przy drogach i na polach.
 W średniowiecznej Europie trójlistna koniczyna była symbolem Świętej Trójcy. Każdy pojedynczy listek symbolizował coś innego: wiarę, nadzieję i miłość, a ten czwarty (dodatkowy) … szczęście. Wierzono również, że wianek upleciony z koniczyny i zabrany na jarmark zapewni pomyślność w handlu. Przypisywano tej roślinie właściwości oczyszczające, moczopędne, żółciopędne i wykrztuśne. W Chinach i Rosji używano jej do leczenia kokluszu, łuszczycy i egzemy, a wiosenne kuracje tym ziołem miały chronić przed rakiem. W medycynie ludowej ziele koniczyny stosowano jako środek hamujący nadmierne krwawienia miesiączkowe, uszczelniający i wzmacniający naczynia krwionośne, wykrztuśny, moczopędny, odtruwający, przeciwobrzękowy, mlekopędny oraz uspokajający.
Obecne badania nad właściwościami leczniczymi koniczyny łąkowej wykazują, że może ona być z powodzeniem stosowana zamiast hormonalnej terapii zastępczej u kobiet w okresie menopauzy.
 
Kwiaty zbieramy do południa, podczas słonecznej pogody, ścinając same główki kwiatowe lub razem z szypułkami i liśćmi. Jeżeli część zbioru chcemy przeznaczyć do suszenia, to dowolną ilość świeżo zebranych kwiatów rozkładamy na papierze i suszymy w zacienionym, przewiewnym miejscu. Kwiaty przechowujemy w papierowych torebkach lub płóciennych woreczkach do następnych zbiorów.
 
Koniczyna łąkowa stosowana jest jako środek moczopędny, przeciwkrwotoczny i wykrztuśny Przede wszystkim jednak jest środkiem zwiększającym ilość estrogenów w organizmie, przez co łagodzi i leczy objawy menopauzy u kobiet, znosi objawy napięcia przedmiesiączkowego, reguluje menstruację i przeciwdziała osteoporozie. Kwiaty koniczyny w formie okładów lub kąpieli stosuje się na łuszczycę, egzemę, wysypki skórne, oparzenia i trudno gojące się rany. Odwary z kwiatów wykorzystuje się przy zaburzeniach trawienia, zwłaszcza przy zaparciach i braku apetytu, a także w leczeniu zapalenia oskrzeli i astmy. Kosmetyki z koniczyny działają ujędrniająco, odmładzająco i oczyszczająco.”

Z koniczyny można robić nalewkę lub syrop i pić dla przyjemności bądź na zdrowie,  a także maść oraz krem, by poprawić urodę.

Udostępnij
Wyślij emailem
Drukuj
Reklama