łatwe i przyjemne!

5 wrz

Płyta tygodnia, jeśli ktoś nie zauważył

Jak ktoś zaczyna od A Love Supreme na płycie jazzowej, to trochę jak gdyby wchodził na scenę w popowym konkursie talentów z Dziwny jest ten świat na ustach. Zapewne bezczelny, lubi pokrzyczeć, a przy tym pewnie ostatecznie nudny, przekonany o własnych umiejętnościach, być może też pozbawiony oryginalnej, autorskiej wizji. A najgorsze, że samo wykonanie wypadnie […]

2 wrz

Wrzuć monetę

To ten piątek, kiedy serwis Bandcamp rezygnuje z własnej marży, więc liczba premier i zapowiedzi (vide poprzedni wpis) rośnie szybciej niż inflacja. Spróbuję więc chociaż odnotowywać te, które już się ukazały. W tym zanurzony w świecie automatów do gier i starych ośmiobitowców album Twardowskiego. Producenta milczącego od sześciu lat, jak wylicza sam wydawca, ale wracającego […]

30 sie

Nie jestem fanem i jestem z tego dumny

O ile muzyka jest z pewnością jedną najlepszych rzeczy na świecie, to kult muzyków jest prawdopodobnie jedną z najgłupszych. Oczywiście muzykę komponują i wykonują muzycy, za co należy ich szanować, zarazem jednak nie szukając w nich życiowej wyroczni, a już tym bardziej wzorca osobowościowego. Słuszność tego poglądu w ciągu 24 godzin uświadomiły mi dwa różne […]

22 sie

Klasa Cassa

Chyba kończą się wakacje, bo wychodzą płyty lekkie i przyjemne. Jak gdybyśmy się uczyli tego co roku od nowa. W tym tygodniu poza niezłym The Mountain Goats i zaskakująco nawet udanym (a tej płyty słuchałem od dawna) Hot Chip zaliczyłbym do tej kategorii Cassa McCombsa. Poprzednio pisałem, że to umiarkowanie sławny artysta w umiarkowanym wieku […]

12 sie

Sonic Bear i Panda Boom

W kwestii starej psychodelii i w ogóle muzyki pop lat 60. istnieje, jak wiadomo, szkoła falenicka i otwocka. Czy raczej amerykańska, z The Beach Boys, i angielska, z The Beatles. Duet Sonic Booma (czyli znanego ze Spacemen 3 Paula Kembera) i Panda Beara (czyli Noah Lennoxa znanego też z Animal Collective), Anglika i Amerykanina, wydaje […]

10 sie

Komu salsy?

Dokładniej: cumbii z salsą. I nie jest to nazwa dania, choć smakuje całkiem nieźle (wyśmiewane tu wielokrotnie hasło muzyczna uczta za 3, 2, 1…) i z całą pewnością nadaje się na lato. Wykorzystuję przy tym moment relatywnej wakacyjnej flauty wydawniczej, by wrócić do kolumbijskiej formacji Meridian Brothers, o której nie pisałem, o zgrozo, już od […]

5 sie

Ja nic nie wiem, ty nic nie wiesz, razem nie wiemy nic

To linijka tekstu z nowej płyty zespołu Cheekface, który z jakichś powodów bardzo lubię. Tłumaczę to sobie m.in. bardzo prozaiczną cechą śpiewu i melodeklamacji Grega Katza: łatwo zrozumieć każdą linijkę tekstu. Podoba mi się też cierpki humor, odniesienia do współczesności, być może jednak koronnym argumentem jest to, że gdy zamawiałem poprzedni album Emphatically No na […]

4 sie

Folkfloryści

O Florist – nic a nic? – zagadnął na Twitterze znajomy organizator festiwalu średniej wielkości z artystami dużej klasy. A ja nawet miałem podkleić album grupy Florist do wtorkowej notki o Stingu, tylko w ostatniej chwili coś mnie tknęło i wyhamowałem. Po pierwsze, zdarza mi się podpinać mniej znane zjawiska pod zjawiska bardzo znane – […]

1 sie

Młodsi zdolniejsi

Jeśli siedzenie w domu było efektem ubocznym pandemii, a ubocznym skutkiem siedzenia w domu był m.in. szybki wzrost umiejętności technicznych młodzieży, to właśnie ten album jest – jak mało który – efektem ubocznym pandemii. Sam jestem przekonany i staram się powtarzać tu i ówdzie, że nowe pokolenie dzisiejszych nastolatków – jeszcze młodszych niż opisywani niedawno […]

29 lip

Historia klasy, nie rasy

Ciekawe jak znikają schematy rasowe, a po trosze też podziały stylistyczne w amerykańskim popie. O ile Lemonade Beyoncé było wielką płytą mocno związaną z „czarną” przegródką współczesnego R&B czy nawet rapu, a przy tym albumem programowym, feministycznym, nastawionym na opowiedzenie na osobistym i ogólnym planie dużej historii dotyczącej Afroamerykanów, Renaissance wpisuje się w ogólniejszy mainstreamowy […]