20 lis Wydaje się w Polsce: Sangoplasmo Podobno redaktorzy oxfordzkiego słownika języka angielskiego w skróconej wersji usunęli ostatnio z banku definicji „kasetę magnetofonową”. Spotkanie w czasie Unsoundu poświęcone premierowym wydawnictwom Sangoplasmo utwierdziło mnie jednak w przekonaniu, że im bardziej się o kasecie zapomina, tym – zgodnie z zasadami opisanymi w „Retromanii” – podbija się jej wartość jako nośnika spoza komercyjnego rynku. I […]
20 lis I co? Nico? To takie luźne skojarzenie głosu Azity, schodzącego czasami bardzo nisko, lekko trzęsącego się i niepewnego, mimo wielu lat doświadczeń. Nico. Poza tym Cat Power, którą przypomina początek i zakończenie płyty „Year”, czyli ten sam temat podejmowany w piosenkach „Opening” i „Closing”. Tyle że Azita Youssefi, Amerykanka irańskiego pochodzenia, jest starsza od Chan Marshall i nie […]
9 lis 10 płyt z października 2012 Informuję, że żyję. Ale kilka niepokojących myśli na temat przemijania skłoniło mnie do porannej wizyty na placu Konstytucji, który ma pewnie mniejsze szanse na przeżycie najbliższego weekendu niż ja. Przy okazji wizyty skończyłem wreszcie kolejny odcinek cyklu, którym usiłuję uporządkować zaległości z zeszłego miesiąca. Poza serią wyjątkowych, dziewiątkowych wydawnictw przyniósł trochę płyt bliżej średniej – […]
25 paź Wydaje się w Polsce: Bocian Chwila jest odpowiednia. Bo też nowa płyta Kevina Drumma – a raczej jedna z płyt, które wydał w tym roku – zaczyna się w miejscu, gdzie kończy się intensywność Swans czy zapalczywość GY!BE. I to jest w dużej mierze odpowiedź na pytanie, po co komu laptop w muzyce. Miło, jeśli wykorzystanie takiego narzędzia się uzasadnia, […]
16 paź 10 płyt z września 2012 Długie godziny spóźnionej walki z kolejnymi misjami – i błędami – w „Fallout New Vegas” trwały dużo dłużej niż dzisiejszy potop na Narodowym, ale z całą pewnością były bardziej zabawne. Oglądanie „Comic-Conu”, bardzo przyjemnego dokumentu Morgana Spurlocka, który niebawem trafi do kin, już takie długie nie było, ale też skutecznie powstrzymywało mnie przed kolejnym wpisem. […]
12 paź Dobry hipster nie jest zły Po pierwsze, to nieprawda, że hipsterzy się kończą. Po drugie, to nieprawda, że ich nie ma. Po trzecie, fakt, że nie lubią się sami opatrywać tym pojęciem, ma spore uzasadnienie we współczesnej filozofii. No i są całkiem ważnym prądem we współczesnej kulturze – z punktu widzenia Jake’a Kinzeya, autora książeczki „The Sacred and the Profane. […]
8 paź Wydaje się w Polsce: Monotype Po takim odzewie jak przy okazji wpisu o Marii Peszek człowiek się rozkleja na dwie części: bo z jednej strony fajnie, że jest reakcja, z drugiej – chciałoby się, żeby żadna z tych reakcji nie dotyczyła tajskiego mema, który zginie za chwilę w przepaści historii razem z filipińską chorobą czy gruzińską wyprawą. Poniższy wpis, który […]
24 wrz 7+7=15 Kolejny wzorzec metra w dziedzinie krytyki muzycznej przepadł wczoraj ze śmiercią Andrzeja Chłopeckiego (więcej na temat postaci i tego smutnego wydarzenia tutaj). A i tak nie było przecież u nas tych wzorców tak znowu dużo. Blogi muzyczne w tym kraju mogłyby się więc dziś ukazać na czarno. No ale fakt, od paru lat Chłopecki nie […]
18 wrz Nie wierzę w jednego Dylana Jedna z najciekawszych sentencji, jakie widziałem ostatnio w wywiadach, to słowa Boba Dylana z ogromnych rozmiarów rozmowy zapowiadanej okładką w najnowszym „Rolling Stonie”. Zadajesz te pytania komuś, kto od dawna nie żyje. Zadajesz je osobie, która już nie istnieje – odparowuje tam Dylan pytania dotyczące przeszłości. Umiejętność zostawiania za sobą własnego „ja” i uciekania przed […]
13 wrz Narkotyk, lecz raczej ciężki To tak żeby znów zacytować klasykę. Bo nie miałem doświadczeń z twardymi narkotykami, ale tak je sobie wyobrażam. Słuchasz cały czas tego samego, bo po co szukać czegokolwiek innego. Muzyki, która nie jest ani ostentacyjnie piękna, ani brzydka, ale wciąga. Świetnie wypełnia pustkę, ale też sama jest trochę pusta, minimalistyczna, zorganizowana – świetnie zresztą – […]
