21 cze Muzyka na Święto Muzyki Co prawda dziś niedziela, ale miałoby nie być wpisu na Święto Muzyki? W zachodniej Europie to od paru dekad bardzo przyjemny moment, kiedy muzyka wychodzi na miasto i gdy prezentują się często mniej znani wykonawcy, jednak w Polsce ten dzień jakoś nie ma szczęścia. Bo jednocześnie obchodzone są w Warszawie (a za nią w Krakowie […]
19 cze Budyń kontra bigos Dostałem od koncernu Sony wiadomość prasową, według której muzyka, tak jak pieprz i sól, zmieni nam smak jedzenia. I nie w sposób banalny, typu piosenka turystyczna – kiełbasa z rusztu, klasycy wiedeńscy – Apfelstrudel, a heavy metal – zupa z chmielu. Prof. Charles Spence z Oksfordu, którego cytują (ostrzegam, że robią to po to, aby […]
17 cze Dobre i złe skutki działania syntezatora Z dnia na dzień Moog – i tak jeden z najważniejszych instrumentów ostatnich dekad – stał się jeszcze fajniejszym syntezatorem. Bo pewnie słyszeliście już o programie, w myśl którego 60 pracowników firmy Moog w Stanach Zjednoczonych stało się właścicielami 49 proc. akcji przedsiębiorstwa. Kilka dni temu pisała o tym światowa prasa. Stabilność wpływów producent syntezatorów […]
16 cze Skojarzenia to przekleństwo Odkąd organizatorom koncertów przestało zależeć na relacjach po fakcie (bo relacje po fakcie nie sprzedają biletów), coraz trudniej przeczytać, jak było naprawdę. Z ciekawości, jak wypadła grupa Muse na Orange Warsaw Festivalu, zajrzałem więc na Twittera w poszukiwaniu jakichś linków. Znalazłem od razu dwie recenzje. Pierwszą (#muse pokazał jak się robi dobre koncerty! #Orangestage rozniesiona! […]
15 cze Symfo-rock i symfo-rap Bilans festiwalu w Opolu potwierdził, że najczęściej komentowane wydarzenie (opisywana tu i ówdzie bijatyka Donatana z menedżerem zwycięskiego Michała Szpaka) działy się za sceną. Najwyraźniej nie wszyscy wzgardzili tą akredytacją za 200 zł bez możliwości siadania na widowni. Ja jednak spożytkowałem weekend na słuchanie trzech orkiestrowych płyt. Czyli robiłem to, za czym z założenia raczej […]
11 cze Rakiety mainstreamu i armaty podziemia Płyt maja 2015 część druga, tym razem polskie albumy. Oczywiście, było tego więcej, choćby długo oczekiwany koncert Mitch & Mitch i Zbigniewa Wodeckiego (pisałem o nim na łamach „Polityki”), niesamowity album Alameda 5 Duch tornada, albo opisywane na tym blogu i na papierze Ptaki. Ten ostatni album ostatecznie jednak nie ukazał się w maju, ma […]
5 cze Kozelek czy Pudelek? Założę się, że mieliście już chwile zwątpienia w Waszych ulubionych, często fantastycznych artystów. Johnny Cash bywał może zraniony, ale i samemu ranił. Keith Richards bywał w życiu zabawny, ale i smutny. Kanye West nie ma problemów z pisaniem dużych przebojów, ale ma duże problemy z ego. Paweł Kukiz jest dość wszechstronny jako wokalista, ale monotonny […]
4 cze Rage Against Florence + The Machine Słuchacze Florence + The Machine mają mi być może do dziś za złe recenzję sprzed czterech lat. Pomyślałem więc, że warto im się przyznać, że trzecia płyta Florence Welch mi się (z pewnymi zastrzeżeniami) spodobała. Zacznę jednak od wyrażenia się o wokalistce w sposób bardziej ryzykowny niż wtedy. Pozwolę sobie mianowicie powtórzyć za kimś tezę […]
3 cze Skoro mówią i piszą „epickie”, oto definicja Gdyby Kamasi Washington grywał po kościołach, częściej bym tam zaglądał. To ten rodzaj jazzowego uduchowienia, rodem z końcówki lat 60., po który poszedłbym zresztą w ogień. Gdybym dziś usłyszał, że ten potężny, trzypłytowy album z momentami nawet 30-osobowym składem i – jak sądzę – wysokim budżetem sfinansowali scjentolodzy albo iluminaci, też nie przestałby mnie fascynować. […]
2 cze Sienkiewicz słuchany po latach Na przełomie wieków Jacek Sienkiewicz był dla mnie mitem – człowiekiem stąd, który przebijał się na scenie techno tam, którego nagrania łatwiej było dostać w Berlinie niż w Warszawie. Nazwiskiem wymienianym zawsze w jednym zdaniu z Marcinem Czubalą, gdy się chciało podkreślić, że nasi też grają techno. Jak Henryk Sienkiewicz z Bolesławem Prusem, gdy ktoś […]
