recenzje

18 cze

Głęboki Bill i szeroki Bruce

Gdyby Bruce Springsteen zaśpiewał There Goes My Miracle na festiwalu w Opolu, wygrałby w cuglach. No ale każdy, kto widział koncert Premier, zdaje sobie sprawę, że gdyby przechodził z tragarzami koło opolskiego amfiteatru i zaproponował jakąś napisaną naprędce piosenkę, byłby z miejsca lepszy niż połowa obsady imprezy. Gdyby przechodził tamtędy z tragarzami Bill Callahan, ściągnęliby […]

13 cze

40 lat nieznanych przyjemności

Mam dwa ukochane studyjne albumy Joy Division. Wiem, brzmi to jak suchar. Zresztą tak naprawdę od zawsze mam jeden. Kiedyś Closer na winylu Tonpressu. Ten wybór był prosty. Pod koniec lat 80., kiedy ukazały się polskie wydania, nie miałem dość pieniędzy na oba winyle, więc wybrałem ten z okładką, która bardziej mi się podobała (o […]

12 cze

Roksana Węgiel: eksploatacja

Odpowiednio rozwinięty przemysł fonograficzny trudno czasem odróżnić od innych dziedzin gospodarki. Trudno w tej materii coś zmienić. Najlepszą ilustracją tematu jest piosenka Nie zmienisz mnie z debiutanckiej płyty Roksany Węgiel. Brzmi tak, jak gdyby spotkały się ze sobą Długość dźwięku samotności Myslovitz (rocznik 1999) ze Szklanką wody Bajmu (2000). Spotkały, zakochały i miały dziecko. Śledzenie […]

10 cze

잠비나이 znowu górą

Wygląda na to, że ogólnie prawdziwe zdanie „post-rock zjadł własny ogon” nie dotyczy kuchni azjatyckiej. A ściślej – nie dotyczy Korei Południowej, gdzie ostatnio dużo się w kulturze popularnej udaje (o tym, dlaczego tak jest, pisał niedawno w „Polityce” Michał R. Wiśniewski). Pokazuje to najnowsza historia grupy 잠비나이 (w angielskiej transkrypcji Jambinai – i tego […]

7 cze

Takie okropne, ale jakie udane [+18]

Na początek ostrzeżenie, żeby nie było, że nie przestrzegałem przed czytaniem tego wpisu. Ta płyta jednych obrzydzi, innych obrazi, jeszcze innych zniesmaczy. A nawet ci, którym się spodoba, będą mieli skrupuły: czy wypada się przyznać, choćby nawet przed samym sobą? W tym sensie nowa płyta Legendarnego Afrojaxa Anarcho Porno Gran Turismo jest nie tylko jak […]

3 cze

W duchu Niemena, gestem wiedźmina

Zrobili to. Czyli przebili siebie samych sprzed dwóch lat. Bo nie sztuka uczyć się na błędach, sztuką jest uczyć się na sukcesach, a to robili przez ostatnie dwa lata członkowie kolektywu EABS (rozszerzenie Electro-Acoustic Beat Sessions, choć pokazuje kolektywny i demokratyczny sposób pracy, wykorzystywane jest coraz rzadziej). Dodali do swoich wersji utworów Komedy załącznik w […]

24 maj

Wielki, niespokojny i z mnóstwem udziałów

Nie pamiętam, kiedy ostatnio Flying Lotus nagrał album, którego później nie byłoby w czołówce płyt roku, więc piątek warto zacząć od jego pierwszej od pięciu lat pełnowymiarowej płyty. A przy okazji można też utknąć i skończyć piątek na tej płycie, bo z labiryntu łączących się jak sieć neuronowa funkowych miniatur uwolnić się trudno, gdy już […]

17 maj

Narodowcy to prawdziwi mężczyźni

Wychodzi na to, że Narodowcy – czyli The National – są prawdziwymi mężczyznami. Przynajmniej w definicji Leszka Millera. Nie wiem, czy to byłby ich wzorzec, sam miałbym z tym wzorcem poważne problemy, ale jedno jest pewne: lepiej kończą niż zaczynają. Dlatego i ta recenzja zaczyna się od końca. The National są na nowej płycie wzorem […]

14 maj

Każdy wie, że to jest to

Zdradzę wam, co będę robił wieczorem. Będę słuchał, jak po krótkim intro rockowy, prostacki, chyba kwintowy chwyt D przechodzi w liryczny, septymowy akord a-moll w Cinnamon Girl. Dokładnie 50 lat temu Neil Young opublikował tę piosenkę na płycie Everybody Knows This Is Nowhere. Ja tam słuchałem tej piosenki ledwie przez połowę tego okresu, ale zawsze […]

10 maj

Trochę Enya, trochę ENIAC

Ma na imię Spawn – jak ten bohater komiksowy Todda McFarlane’a – i mieszka w gamingowym pececie. Nie wiemy, co robi po godzinach (może gra w gry?), ale w godzinach pracy wykorzystują jego umiejętności Holly Herndon i jej partner życiowy Mat Dryhurst. Mówią o nim baby A.I., sugerując jakiś rodzaj adopcji. Włączyli go – jako […]