Długo, długo nic
Temat dzisiejszego wpisu byłoby niewątpliwie równie łatwo przewidzieć bukmacherom (gdyby Polifonia budziła u nich zainteresowanie) co noblowski triumf László Krasznahorkaia, plasującego się wysoko we wszelkich prognozach. I ten temat powinien być tak monumentalny i rozciągnięty jak filmy Beli Tarra, który wczorajszego noblistę ekranizował. Czyli powinienem – według wszelkich znaków oraz zwyczajów – opisywać nowy album The Necks. Przyznaję jednak, że trwający niemal godzinę utwór numer jeden na nowym (trzypłytowym!) albumie wydał mi się – nawet jak na standardy uwielbianej przeze mnie formacji (w listopadzie grają w Pardon To Tu, a na żywo zobaczyć ich zwyczajnie trzeba) – tak rozciągnięty i powolny, że aż jeszcze się nie zmierzyłem z utworem numer dwa, ponadgodzinnym. A później włączyłem nową płytę tria Joanny Dudy i usłyszałem Romantische Sache: niby też coś jak Chris Abrahams, ale taki, u którego zagęszczenie wydarzeń, zaskoczeń i wzruszeń na minutę jest niebywale wysokie. I już zostałem przy albumie słusznie zatytułowanym Delighted, dochodząc do wniosku, że na razie w ten premierowy piątek niczego więcej nie potrzebuję.
Z karierą Joanny Dudy – solo, nawet w tworzonym już od 8 lat trio z Michałem Bryndalem i Maxem Muchą – jest też coś równie niespiesznego jak z muzyką The Necks. Początki bywały enigmatyczne, dużo trudniejsze niż te dobrze i szeroko znane nagrania Dudy z Wojtkiem Mazolewskim, jak gdyby pianistka i improwizatorka chciała się odciąć od macierzystej formacji zbyt gwałtownie i pokazać z najmniej przystępnej strony. Potem jednak, także w kapitalnej kooperacji z Muchą i Bryndalem, poszło to wszystko w stronę własnego języka i zarazem wychodzenia w stronę widowni. Nowy album, zakończony prostszym, rapowanym All The Things I’m Forgetting About When I’m Sad (gościnnie Jakub Jan Bryndal), jest zwieńczeniem tej ścieżki. I sumuje w pewien sposób doświadczenia muzyczne Dudy – najwyraźniej także te teatralne i filmowe – operując nastrojem i tempem w sposób rewelacyjny. O technice zapominamy, choć można tego albumu posłuchać jej kluczem i się zachwycić. Bo przy tym wszystkim jest to fantastyczna płyta w warstwie melodycznej – w tę stronę podążają zresztą nie tylko partie fortepianu, ale i wchodzący w wyższe rejestry kontrabas oraz opowiadająca swoje melodie perkusja. Sekcja – trochę jak w niektórych momentach u Maseckiego – idzie w jednej linii z fortepianem w kolejnych figurach rytmicznych i crescendach, czasem coś dopowiada (najwięcej w fantastycznym When the Truffles Get Dry) i chyba nie sposób się tym znudzić. Podobnie jak grą liderki, momentami rzeczywiście romantyczną w najlepszym tego słowa znaczeniu. Mnie się to w każdym razie jeszcze nie udało.
JOANNA DUDA TRIO Delighted, Byrd Out 2025
PREMIERY PŁYTOWE TYGODNIA
4.10 Bendik Giske Remixed, Smalltown Supersound
4.10 S. Carey Watercress EP, Jagjaguwar
4.10 Weakened Friends Feels Like Hell, Don Giovanni
5.10 Katarzyna Podpora Shitgarden, Bocian
6.10 Yoichi Kamimura & Olli Aarni Kōri no ryokō / Jäämatkailu, Mappa
7.10 Zbigniew Basic Man
8.10 Taylor Swift The Life of a Showgirl – Deluxe, Republic
9.10 Ochłapy Strzępy, Opus Elefantum
9.10 Robert Piotrowicz Wrong Filament, Merkurial
10.10 Blawan SickElixir, XL
10.10 Brian Eno & Beatie Wolfe Liminal, Verve
10.10 Christopher Willits New Moon, Ghostly International
10.10 Ellen Fullman and The Living Earth Show Elemental View, Room40
10.10 Emily A. Sprague Cloud Time, RVNG Intl.
10.10 Feeo Goodness, AD93
10.10 Flock Of Dimes The Life You Save, Sub Pop
10.10 Grzegorz Turnau Szósta godzina, Mystic
10.10 HAAi Humanise, Mute
10.10 Hannah Frances Nested In Tangles, Fire Talk
10.10 Hollie Cook Shy Girl, Mr Bongo
10.10 IFS Meets AGF East-West Logistics, Outlines
10.10 Insect Drummers Insect Drummers, Arszyn
10.10 Jerskin Fendrix Once Upon A Time… In Shropshire, untitled (recs)
10.10 Joanna Duda Trio Delighted, Byrd Out
10.10 Joanna Szumacher & Paweł Cieślak Libe, Requiem
10.10 La Tène Moreïne / Déclives, Les Disques Bongo Joe
10.10 Lordofon Niesamowita trupa Pana Hiroszimy, Sony
10.10 Madi Diaz Fatal Optimist, Anti-
10.10 Michał Wiśniowski Amharic Manuscripts, Saamleng
10.10 Mirt + Ter Uwu Uwu Uwu, Saamleng
10.10 Mobb Deep Infinite, Mass Appeal
10.10 Mohammad Reza Mortazavi Nexus, Latency
10.10 Nijiumu When I sing, I slip into the microphone. Into that…, Black Truffle
10.10 NoSo When Are You Leaving?, Partisan
10.10 OsamaSon Psykotic, Atlantic
10.10 Perturbator Age of Aquarius, Nuclear Blast
10.10 PinkPantheress Fancy Some More?, Warner
10.10 Pop Will Eat Itself Delete Everything, Rumjoint
10.10 Rafał Kołacki Echo grało, Antenna Non Grata
10.10 Raül Refree & Niño de Elche Cru+es, Sony
10.10 Ruby Rushton Legacy!, 22a
10.10 Sneaky Jesus Outta Space, Gusstaff
10.10 St. Paul & The Broken Bones St. Paul & The Broken Bones, Thirty Tigers
10.10 Terrie Ex & Paal Nilssen-Love Monaural Poetry vol. 8, Monaural Poetry EP
10.10 Testament Para Bellum, Nuclear Blast
10.10 The Antlers Blight, Transgressive
10.10 The Besnard Lakes The Besnard Lakes Are the Ghost Nation, Full Time Hobby
10.10 The Necks Disquiet, Northern Spy
10.10 The Orb Buddhist Hipsters, Cooking Vinyl
10.10 The Utopia Strong Doperider, Rocket
10.10 Trzaskowski / Stańko Wstęp wzbroniony Agencja Muzyczna, Polskiego Radia
10.10 Yara Asmar everyone I love is sleeping and I love them so so much, Hive Mind
10.10 Zero Boys Playback
10.10 坂田明 [Akira Sakata] / Giotis Damianidis / Aleksandar Škorić / Giovanni Di Domenico / Paal Nilssen-Love / Petros Damianidis / 山本達久 [Tatsuhisa Yamamoto] Hyperentasis, Defkaz
Komentarze
Li, Lu, Liu – te trzy nazwiska zapisano na dzisiejsze poranne wysłuchania. Podkreślam ze mój czarny kon Li grał wczoraj. Notabene pani w studiu TVP lansuje czarny kon jako synonim faworyta bo używa do najbardziej utytułowanego uczestnika konkursu ktorym jest Kevin.
Tianyao – Tian znaczy niebo w najbardziej podstawowym znaczeniu tego chińskiego słowa o istotnych duchowych konotacjach. Oboje młodziutka Chinka i jej rodak LI Stevie Wonder maja właśnie Tian w imieniu. Wielkie talenty. Jeśli do tego yao znaczy urodzona w czwartek to mój chiński nabiera połysku.
Tianyou Li 21-letni Chińczyk jest moim ulubieńcem konkursowym, a Tianyao to 17-latka z Chin.
Śliwa zdaje się być dla Chin tym czym wiśnia dla Japonii i stad także wazna rola nazwisk typu Sliwka w zyciu kraju. „Kwiaty śliwy w złotym wazonie” to tytuł ważnej powieści, która wszyscy pewnie już czytali bo nie jest to przebój ostatniego roku. Napisana ani w mandaryńskim, ani kantońskim ( tak się w Vancouver mieście częściowo azjatyckim mówi o ich językach, chiński to za mało powiedziane by było).
Drzewko śliwy jest w kulturze chińskiej symbolem witalności i szlachetności.
Tianyou Li jest witalny, a Tianyao Lyu szlachetna – w swoich wykonaniach.
Słowo o jury. Ma łatwe zadanie wbrew popularnemu dictum „nie zazdroszczę jury”. Gdy jeden człowiek ma ustawić hierchie kilkudziesięciu wykonawców muzyki nie jest to łatwe, a gdy 17 jest to łatwe i nawet niespecjalnie obciążające ponieważ z 6 procentowym wpływem na hierarchie wykonań naprawdę można spokojnie oddać się słuchaniu muzyki.
Zachodziłem długa chwile w glowe kogo W.Yang mi przypomina okularami i aura wyalienowania – czy ta ikoniczna postać nie była czasem pianista? Może pisarzem?! I przypomniałem – Bill Evans!
A jak pieknie zaczął sonatę h-moll. Doskonały recital. Yang i T. Li do finału! Poza kolejnością.
Nie odbywają się dyskusje jurorów przed wpisaniem liczby oceniającej występ i bardzo słusznie. Każdy niezaleznie wpisuje swoją ocenę (23 pkt jest bodaj maksymalna) i następnie sprawdzona maszyna sumuje wizje, gusty, preferencje muzyczne i szkoły 17 profesjonalistów.
Krystian Zimerman słusznie odmawia uczestnictwa ponieważ jego niezwykła i perfekcjonistyczna osobowość najprawdopodobniej eksplodowalaby przy zderzeniu jego oceny z jakaś wyraziście inna ze strony 17-tki
Jeżeli dobrze słyszałem wszyscy dostojni goście TVP kultura zgodzili się ze najlepszy był dziś Bill Yang?
Ministra kultury produkuje się z hasłem Kibicuj naszym! Mi się wydaje ze to do sportu. W przypadku chopinowskim kibicujemy Chopinowi. Chodzi o to by jego muzyka miała wspaniale wykonania, które nieść będą jej sławę w swiecie.
Wszyscy moi ulubieńcy są w finale doskonale, oprócz mistrza z Tajwanu Kai Mina który grał Chopina najbardziej idiosynkratycznie.
11 nie 10 czyli dwóch ostatnich miało tyle samo punktów. Pozdr!
To wyalienowanie bohatera trzeciego etapu Billa=Williama Yanga – Chińczyka z USA grającego w Polsce mazurki – słyszeliśmy także w jego pięknych mazurkach, obojętnych na taneczne tradycje Kraje, a mi przywołujących nawet skojarzenie z cool modal Evansa.
Napisałem ze Bill Yang Chińczyk z Ameryki bijący europejskich a nawet polskich pianistów-uczestników oprócz Alexewicza, na razie, gra mazurki nie patrząc na taneczne tradycje naszego Kraju. Elektroniczny mózg chochlika zmienił na liczbę mnoga krajow.