Belcea Quartet powraca

9 grudnia 2025
Dorota Szwarcman

Zwykle ten zespół przyjeżdża na Chopieje, a zdarzyło się też, że na Festiwal Beethovenowski. Chyba pierwszy raz wystąpił tu na szeregowym koncercie kameralnym.

Właśnie w przerwie rozmawiałam ze znajomym o tym, że występy tego kwartetu mają szczególną atmosferę, wiążącą się chyba przede wszystkim z nader wyrazistą osobowością prymariuszki – Coriny Belcei, ale też z wielką starannością, wypieszczonym perfekcjonizmem wręcz. Dziś też się tę atmosferę wyczuwało, choć w zespole pojawiło się nagłe zastępstwo – zamiast Krzysztofa Chorzelskiego pojawiła się Karolina Errera (nie mylić z Caroliną Herrera), która urodziła się i rozpoczęła naukę w Moskwie, ma korzenie rosyjsko-dominikańskie, wcześnie wyjechała do Niemiec, a dziś jest laureatką ważnych konkursów. Kiedy usłyszałam o tym, że to ona wystąpi, to choć szkoda mi było Chorzelskiego, byłam spokojna o poziom – pamiętam ją z koncertów w Krzyżowej, to wytrawna kameralistka. I dziś również to udowodniła.

Program dzisiejszego koncertu obejmował utwory pokazujące się na tej estradzie rzadko albo wcale. Najpierw utwory Mendelssohna z op. 81, odmienne od siebie stylistycznie, bo pochodzące z różnych okresów życia: Fuga Es-dur (1827) oraz Capriccio e-moll (1843), zakończone również fugą. Bardziej świeże wydaje się dzieło 18-latka; Capriccio jest na początku trochę cukierkowe.

Totalny kontrast przyniósł II Kwartet smyczkowy Brittena. Napisany na 250-lecie śmierci Purcella, czyli w 1945 r., wykonany został po raz pierwszy dokładnie w tę rocznicę (i na dzień przed 42. urodzinami autora). Był to też rok pierwszego wystawienia opery Peter Grimes, jednego z najważniejszych dzieł Brittena; kolejne wybitne dzieła operowe były jeszcze przed nim. II Kwartet to muzyka osobna – aż trudno uwierzyć, że napisał go autor, już obecny, ale też przyszły, utworów przystępnych dla słuchacza, od Simple Symphony przez Wariacje na temat Franka Bridge’a po The Young Person’s Guide to the Orchestra (ten ostatni powstał już po II Kwartecie). Muzyka osobna, intymna i zaskakująca, coś jak kwartety Wajnberga: wewnętrzna logika odbiega od naturalnej, ale jest naturalna dla samej siebie. Robi wrażenie, zwłaszcza w tak perfekcyjnym wykonaniu.

Po przerwie dołączył Bertrand Chamayou i razem zagrali Kwintet fortepianowy E-dur op. 15 Korngolda. Ten tak popularny swego czasu w Stanach Zjednoczonych kompozytor o wiele rzadziej grywany jest tutaj, choć doczekaliśmy się w Warszawie wystawienia jego najważniejszego dzieła, opery Die tote Stadt, w Operze Narodowej 8 lat temu. Ciekawe, że tak jak II Kwartet Brittena powstał zaraz po Peterze Grimesie, tak Kwintet – po Die tote Stadt, ale jest jakby lekkim cofnięciem się stylistycznym. Jest neoromantyczny, wyczuwa się tu lekki posmak Richarda Straussa, ale też są tam jakby nieśmiałe próby w stronę trochę większego wyrafinowania harmonicznego. Jednak nie jest trudny w słuchaniu i ma dużo wdzięku. Na bis muzycy przygotowali wolną część Kwintetu Francka – i w tym melancholijnym nastroju skończył się koncert w ten melancholijny, jesienny, siąpiący dzień.

PS: Rano jadę do Gdańska na Actus Humanus, wracam w poniedziałek, więc ominie mnie najbliższy koncert symfoniczny oraz recital Sokołowa. Szkoda, ale trudno. Z Gdańska będę oczywiście nadawać.

Reklama